Перевод

Никогда не знаешь, где найдешь, где потеряешь”, — эта поговорка станет лучшим эпиграфом для этой статьи.
Наверное, никто не будет спорить с тем, что сегодня самая популярная одежда чуть ли не у всех народов — джинсы. Их носят везде и всюду. Практически у каждого человека в гардеробе имеется пара этих удобных штанов. В Европе брюки из грубой парусины для рабочего люда шили давно, но они имели мало общего с тем, что носят сейчас. А вот первые настоящие джинсы появились приблизительно 150 лет назад, и их история звучит как...
Старая сказка
В некотором царстве-государстве Бавария жил еврей-портной. И было у него три сына. Двое, как полагается, умные, а третий дурак. Когда портной умер, старшие братья все наследство — мастерскую и капиталы — присвоили себе, а младшенькому дали только рулон парусины. Погоревал парень, взвалил на плечи свое наследство и отправился в тридесятое королевство, а конкретнее — в Америку.
Уже на пароходе его честное еврейское имя Лейба Штраус переделали на американский манер в Леви Страусс. Приехал он в солнечную Калифорнию, а там как раз началась золотая лихорадка. Но так как Леви ничего тяжелее иголки сроду не поднимал, то решил зарабатывать деньги своим обычным способом. Тут на его счастье проходил мимо оборванный золотоискатель. Послушал он про палатку и сказал историче скую фразу: “Парень, в добротных штанах можно и под деревом переночевать. Сшей-ка ты мне лучше крепкие штаны”.
Леви взялся за работу, а за неимением материала пришлось шить из наследственной парусины. Зато штаны вышли на славу: удобные, практичные, крепкие. Восхищенный горняк дал портному сказочную по тем временам сумму — один доллар 22 цента, а кроме того, начал водить к Леви своих знакомых — чтобы те у него тоже штаны себе пошили.
Золотая жила
Клиентов становилось все больше. Так что в Калифорнии нашел Леви свою золотую жилу. Когда папина парусина закончилась, заказал порт ной плотную хлопковую ткань — саржу. Производили ее во Франции, в городе Ниме. Отсюда и пошло название ткани — “деним” (de Nimes — из Нима). А везли ее из Генуи, и посему на тюках с товаром писалось слово “Genoese”, которое американцы читали по-своему: “Джине”. Тогда же начали красить джинсы в синий цвет- в лавке имелся на тот момент единственный краситель — темно-синий индиго.
В 1853 году, через год после приезда в Америку, Леви Страусс открыл собственную мастерскую. А через три года, как и полагается в сказках, его братцы приползли на коленях и попросились в компаньоны. Леви, конечно, их простил и взял на работу... посыльными. Ну а компаньоном у него стал другой портной — эмигрант из Риги Якоб Дэвис, который позднее как раз придумал укреплять карманы металлическими заклепками от конской сбруи.
Леви с Якобом стали обладателями патента на заклепки. А 20 мая 1873 года портные получили еще один патент — на новые “оригинальные проклепанные джинсы “Левайс”. Фирма теперь стала называться Levis & Со. Успех превзошел все ожидания. Моделей стало столько, что потребовалось их систематизировать. Страусс предложил джинсы пронумеровать, на что Дэвис ответил: “Да я этих моделей, наверное, штук 500 придумал”. “Тогда следующая будет 501-й”, — сказал Страусс. Так появились на свет знаменитые на весь мир “Левайс 501”.
В 1886 году цена на джинсы выросла до 22 долларов. Теперь у них был второй задний карман, а за клепки с ширинки убрали — от костра они нагревались и обжигали мужское достоинство. Зато возник знаменитый кожаный лейбл, где две лошадки безуспешно пытаются разорвать джинсы. Говорили, идея картинки возникла так. Машинист паровоза однажды был вынужден связать джинсами “разорвавшуюся” пару вагонов и таким образом доехал до станции. И чудо-штаны выдержали это испытание с честью. Интересно только, как машинист без штанов по Америке раскатывал?
Երբեք չես իմանա, թե որտեղ կգտնես և որտեղ կկորցնես- Այս խոսքը կդառնա հոդվածի լավագույն կարգախոսը: Երևի արդեն ոչ ոք չի ժխտի, թե ո՛րն է այսօր ամենասիրված հագուստը գրեթե բոլոր ազգերի մոտ: Ջինսերը: Նրանց հագնում են ամեն տեղ և ամենուր: Փաստացի բոլոր մարդիկ էլ իրենց պահարաններում ունեն մեկ զույգ այդ հարմար տաբատից: Եվրոպայում կոշտ պարուսինից տաբատներն աշխատավորների համար վաղուց էին կարվում, բայց դա շատ քիչ կապ ունի նրա հետ, ինչը հիմա է: Առաջին իրական ջինսերը ստեղծվել են մոտավորապես 150 տարի առաջ, և նրանց պատմությունն ասես հին հեքիաթ լինի:
Բավարիայի ինչ-որ թագավորությունում-պետությունում ապրում էր մի հրեա դերձակ: Նա ուներ երեք որդի: Երկուսը, ինչպես կարգն է, խելացի, իսկ երորդը՝ անխելք: Երբ դերձակը մահացավ, ավագ եղբայրները ամբողջ ժառանգությունը իրենցով արին, իսկ փոքրին թողեցին միայն պարուսինի ռուլոն: Վշտացած տղան վերցրեց իր ժառանգությունը ուսերին և գնաց երեսուներորդ թագավորություն, ավելի կոնկրետ՝ Ամերիկա:
Արդեն նավի մեջ նրա անունը Լեյբա Շտրաուսից դարձավ Լեվի Ստրաուս: Հասավ նա արևային Կալիֆորնիա, և այդտեղ հենց այդ պահին սկսվեց ոսկու տենդը: Բայց քանի որ Լեվին ասեղից ծանր ոչինչ չէր բարձրացրել, սկսեց փող աշխատել իր սովոր ձևով: Այստեղ նրա բախտի բերմամբ նրա կողքով անցավ պատառոտված հագուստով ոսկի որոնող: Նա լսեց վրանի մասին և ասաց պատմական արտահայտությունը՝ կարգին շալվարով, տղա, ծառի տակ նույն պես կարելի է գիշերել, ապա մի ավելի լավ է ինձ համար ամուր տաբատ կարիր:
Լեվին անցավ գործին, և կտորի բացակայության պատճառով հարկ եղավ կարել ժառանգական պարուսինից: Բայց տաբատը շատ հաջող ստացվեց՝ հարմար, պրակտիկ և ամուր: Զարմացած հանքափորը դերձակին տվեց այն ժամանակվա արժեքը՝ մեկ դոլար և 22 ցենտ, և բացի այդ նա սկսեց տանել իր ծանոթնորին Լեվիի մոտ, որպեսզի նրանց համար նույնպես Լեվին տաբատ կարի:

Հաճախորդները անընդհատ ավելանում ու ավելանում էին: Այնպես, որ Կալիֆորնիայում նա գտավ իր ոսկե երակը: Երբ որ հոր պարուսինն ավարտվեց, դերձակը պատվիրեց լիքը բամբակե կտոր՝ տվիլ: Այն արտադրվում էր Ֆրանսիայի Նիմ քաղաքում: Այստեղից էլ գալիս է կտորի անվանումը՝ Դենիմ: Իսկ բերում էին այն Գենուից, այդ պատճառով ապրանքի հակերի վրա նշվում էր Genoese բառը, որը Ամերիկացիները կարդում էին իրենց ձևով՝ Ջինե: Այդ ժամանակ էլ սկսեցին ներկել ջինսերը կապույտ գույնի, խանութում այդ ժամանակ միայն մուգ կապույտ գույնի ներկ կար: 1853թ-ին՝ Լեվիի՝ Ամերիկա տեղափոխվելուց մեկ տարի անց,  նա բացեց սեփական արվեստանոցը: Իսկ երեք տարի անց, ինչպես լինում է հեքիաթներում, եղբայրները ծնկների վրա սողալով մոտեցան և խնդրեցին, որ գործընկերներ դառնան: Լեվին իհարկե նրանց ներեց և աշխատանքի ընդունեց՝ որպես սուրհանդակներ: Իսկ գործընկեր նրան դարձավ մեկ ուրիշ դերձակ Ռիգայից՝ էմիգրանտ Յակոբ Դեվիս անունով, ով հետագայում մտածեց կպցնել գրպանները մետաղական փականներով:
Լեվին և Յակոբը դարձան արտոնագրի սեփականատերերը: Իսկ 1873թ-ի մայիսի 20ին ստացան ևս մեկ արտոնագիր՝ Նոր օրիգինալ ձիգ ջինսեր Լեվայս: Ընկերությունը հիմա սկսեց կոչվել Levis & Со: Հաջողությունը գերազանցեց բոլոր սպասելիքները: Մոդելները այնքան էին շատացել, որ հարկ եղավ նրանց կարգավորել: Ստրաուսը առաջարկեց համարակալել ջինսերը, որին Դեվիսը պատասխանեց հետևյալ կերպով,՝Այո ես երևի 500 մոդել եմ մտածեկ, իսկ Ստրաուսը նրան պատասխանեց,՝ ուրեմն հաջորդը կլինի 501-րդ: Այդպես լույս տեսավ ամբողջ աշխարհով հայտնի Լեվիս 501-ը: 1886թ-ին ջինսերի գինն աճեց մինչև 22 դոլար: Արդեն նրանք ունեին երկրորդ հետևի գրպան: Բայց կար մի հայտնի կաշվե պիտակ, որտեղ երկու ձի ապարդյուն փորձում էին սղոցել ջինսը: Ասում էին, որ նկարի միտքը այսպես է հայտնվել: Գնացքի վարորդը ստիպված էր եղել ջինսով կապել երկու վագոնները իրար և այդ կերպ հասել կայան: Եվ հրաշք տաբատն անցել էր այդ փորձությունը պատվով: Մեկ բան է հետաքրքիր, թե ի՞նչպես էր վարորդը առանց շալվարի Ամերիկայով զբոսնում: