All the world's a stage,
And all the men and women merely players;
They have their exits and their entrances,
And one man in his time plays many parts,
His acts being seven ages. At first the infant,
Mewling and puking in the nurse's arms.
Then, the whining school-boy with his satchel
And shining morning face, creeping like snail
Unwillingly to school. And then the lover,
Sighing like furnace, with a woeful ballad
Made to his mistress' eyebrow. Then, a soldier,
Full of strange oaths, and bearded like the pard,
Jealous in honour, sudden, and quick in quarrel,
Seeking the bubble reputation
Even in the cannon's mouth. And then, the justice,
In fair round belly, with a good capon lined,
With eyes severe, and beard of formal cut,
Full of wise saws, and modern instances,
And so he plays his part. The sixth age shifts
Into the lean and slippered pantaloon,
With spectacles on nose and pouch on side,
His youthful hose, well saved, a world too wide
For his shrunk shank, and his big manly voice,
Turning again toward childish treble, pipes
And whistles in his sound. Last scene of all,
That ends this strange eventful history,
Is second childishness and mere oblivion,
Sans teeth, sans eyes, sans taste, sans everything.
Ամբողջ աշխարհը բեմ է, բոլոր տղամարդիկ և կանայք պարզապես դերասաններ։ Ամենքն ունեն իրենց ելքերն ու մուտքերը։ Մարդն իր կյանքում խաղում է շատ դերեր, լինում է յոթ տարբեր տարիքի։ Սկզբից մանուկը չհասկացող ու լացող՝ բուժքրոջ ձեռքերին։
Հետո դժգոհ աշակերտը իր պայուսակով ու առավոտյան փայլող դեմքով, օձի պես սողալով և ակամա դպրոց գնալով։ ՀԵտո սիրեկանը հնոցի պես հառաչող, խղճուկ բալադով սիրուհու համար։ Հետո Զինվորը տարօրինակ երդումներով լի, մորուքն՝ ինչպես մի գազանի, պատվախնդիր, հանկարծակի վիճաբանությանը պատրաստ, նույնիսկ թնդանոթի բերանում հեղինակություն փնտրելով։ Եվ ապա արդարությունը՝ մեծ կլոր մսալի փորով՝ իսկն իր ստացած կաշառքի չափ, ծանր աչքերով և պաշտոնական մորուքով, լի իմաստուն խրատներով և թարմ դեպքերով. և ահա նա խաղում է իր դերը։ Վեցերորդ տարիքը՝ նիհար, հողաթափերով և հեծելաշալվարով, ակնոցը քթին և պարկը կողքին, իր երիտասարդության լավ պահպանված գուլպաներով։ Աշխարհը չափազանց մեծ է իր սմքած սրունքների համար, ու իր մեծ տղամարդկային ձայնը կրկին դառնում է մանկան սուլիչանման դիսկանտ։ Ամենավերջին դրվագը, որն ավարտում է այս տարօրինակ իրադարձություններով լի պատմությունը, երկրորդ մանկացումն է ու պարզ մոռացումը։
Առանց ատամ, առանց աչքեր, առանց համ, առանց որևէ բան։
